Kultowy dla mnie film, odświeżyłem go sobie w święta (jak z resztą pozostałe dwie części trylogii Raimiego). Niestety mimo olbrzymiego sentymentu nie sposób zauważyć, że zdecydowana większość sympatii do "pierwszego" człowieka pająka mocno jest podszyta nostalgią i tęsknotą za dzieciństwem. Tobey Maguire jest drewniany, w zasadzie nie musi nosić maski, bo jego twarz to jeden wielki kawałek nieruchomej gumy, z niezmienną tą samą miną. Przez cały film wypowiada raptem kilka kwestii. Trochę słabo jak na tak charyzmatycznego i wygadanego (w komiksowym pierwowzorze) bohatera.
Kirsten aka MJ jest po prostu katastrofalnie tragiczna. Już pomijam jej patologiczną aparycję przypominającą tępą Aśkę z "Chłopaków do wzięcia". Jej rola to typowa klisza damy w opałach z kina akcji klasy B lat 80-tych. Jedyne co potrafi to drzeć mordę i ślizgać się po wszystkich samcach alfa, a jedynego fajnego typa oczywiście friendzonuje. Smutne, że sprowadzono ją do kawałka mięsa, który faceci wyszarpują sobie z rąk. Bo oczywiście "taaaaka" panna nie może być singielką. Nawet jeśli jej chłopak to buc, idiota i gamoń, to ważne, że ma fajne auto. Willem Dafoe jest trochę oszczędny w swojej roli, ale ujdzie. Jedynym jasnym punktem w obsadzie jest J.K. Simmons - genialny w roli redaktora naczelnego lokalnej gazety.
Efekty - wiadomo - mają swoje lata, jest ich tu tyle co kot napłakał. Spragnionych widowiskowych scen akcji odsyłam do drugiej części. W tej części trzeba zadowolić się samym bujaniem Spideya (co robiło niesamowite wrażenie w 2002 roku).
Fabułka to typowe, kliszowe i bezpieczne pitu pitu spóźnione o 10-20 lat. Truizm wylewa się z co drugiej sceny (np. konsekwencje puszczenia złodzieja, przez co ginie wujek Ben), momentami przegięto z romansidłem, ale rozumiem, że bohater to nastolatek w wieku dojrzewania. Całość w sumie da się oglądać, tak samo jak da się oglądać np. Kevina samego w domu, ale obiektywnie to jednak straszny gniot.